بسم الله الرحمن الرحیم
و بذکر ولیه عجل الله تعالی فرجه

نه فقط کوچه هاي مدینه بلکه، کوفه، بغداد، سامرا، طوس و ... همه و همه
شاهد تنهایی و غربت پدرانش بودهاند و من و تو هنگامی که میشنویم از ایشان
و اهل زمانشان، غصه میخوریم و گاه آرزو میکنیم اي کاش بودیم و کاري
میکردیم و از این همه غربت میکاستیم.

اما گویی جایگاه خویش را در میان تاریخ گم کرده ایم... مگر ما امروز در
عصر امام حی و مظلوممان نیستیم؟!

مگر همچون اهل کوفه و سامراي آن روز، ما امروز شیعه زمان او خوانده نمیشویم؟
و آیا فردا آیندگان نخواهند گفت: عجب غریب بود و تنها و کجا بودند یاري کنندگانش؟

این روزها را جد مظلومش امیرالمؤمنین علیه السلام دیده بود که او را
"طرید" و "شرید" و "وحید" (رانده شده و آواره و تنها) میخواند.

باز خدا را شکر که به بهانه میلادش گرد هم میآئیم و یادي از غربت هزار
ساله اش میکنیم.
اما بیا امسال "سحر نیمه شعبان" غیرت به خرج دهیم و به مادرش علیها سلام بگوئیم:

میخواهیم براي فرزندتان سنگ تمام بگذاریم تا غمهاي بیپایان شما را مرهمی
باشد هر چند ناچیز.

تا به امام زمانمان گفته باشیم که حس کردیم قطرهايی از دریاي اندوه غیبتش
را و باورمان آمد که ما باید در صفحه ي تاریخ، نه پیش چشم آدمیان بلکه در
برابر دیدگان بیناي خالق هستی حرکتی انجام دهیم تا براي او قدمی برداشته
باشیم.

مگر نخواندیم که در بدو تولد، اولین دعایش دعاي فرج بود؟
مگر ندانستیم که پرده ي خانه خدا را گرفته و فرجش را از خدا میخواهد؟
مگر به ما سفارش نکرد که بسیار دعا کنید؟ نکند فردا ما را از بنی اسرائل
کمتر بخوانند؟!
مگر ما کمتر از بنی اسرائیل هستیم که آنها براي آمدن حضرت موسی علیه
السلام که منجی آنها بود، خالصانهدعا کردند و خداوند 170 سال باقی مانده
از غیبت حضرت موسی علیه السلام را به ایشان بخشید.

پس دست در دست هم کمر همت بندیم و با عنایت به اینکه